TraumaTrainingen

Trauma en het verleden

We zijn allemaal geraakt en gevormd door onze geschiedenis. Onze ervaringen uit het verleden kunnen iedere beslissing die we nemen, iedere keuze die we maken, sterk beïnvloeden. Nog steeds wordt trauma gezien als het resultaat van een intense, levensbedreigende gebeurtenis of situatie zoals seksueel misbruik, overlijden van een ouder, scheiding, oorlog, geweld of een ramp. Bijna altijd echter hebben we onze trauma-ervaringen niet bewust, zijn ze vooral stil en subtiel. Deze ervaringen hebben ons op een onbewuste laag diep geraakt.

Trauma ontstaat door bedreigende omstandigheden in de kinderjaren. In de hechte relaties waaraan wij als kind niet konden ontkomen, zoals in de relatie tussen ouders en kind. Deze trauma-ervaringen hebben ook vandaag nog invloed op de emotionele balans in ons lichaam en hebben een negatief effect op ons mentale en fysieke welzijn.

Trauma en gedrag

Zeker als je een (gevoelsmatige) onveilige jeugd hebt gehad, omdat jouw vader en moeder niet emotioneel beschikbaar waren, dan zal het je niet onbekend voorkomen dat je -wanneer de stress erg hoog bij je is- gedrag toont dat je liever niet zou willen tonen. Jij als verstandige volwassene raakt getriggerd in een oude, onbewuste kindpijn en of je het nu wilt of niet, voordat je het weet sta je te schreeuwen, smijt je met deuren, loop je weg, zeg je heel gemene dingen, maak je iets stuk of je bevriest en trek je je in jezelf terug.

Ook als de stress er niet is, ben je toch nog heel hard bezig iedereen in jouw omgeving te vriend te houden, te pleasen met als onbewust doel niet afgewezen te worden. Je geeft je grenzen niet aan, sterker nog, je weet niet eens hoe dit moet. Toen je kind was, was dit gedrag immers functioneel overlevingsgedrag. Je ervoer letterlijk doodsnood als kind toen jouw ouders niet beschikbaar waren, dus paste je onbewust jouw gedrag aan.

Trauma en relaties

Zo zorgde je ervoor dat jouw ouders jou wel lief vonden. Maar vandaag de dag, in je relatie met je partner, vrienden of vriendinnen, je kinderen of met je collega’s is jouw gedrag, hoe vertrouwd ook, niet meer functioneel. Sterker nog; het zuigt je op termijn helemaal leeg. Je bent namelijk veel te hard aan het werk om liefde en erkenning te krijgen. Op te eisen zelfs. Je doet super goed je best, bij het perfectionistische af, om maar niet in de steek gelaten te worden, of geen afkeuring te ontvangen en het is nooit genoeg.

Soms ook ervaar je persoonlijke relaties als benauwend. Houd je het niet vol op je werk. Je hebt het gevoel dat je stikt, ervaar je druk en wil je het liefst de boel de boel laten en nieuwe situaties opzoeken. Weer een nieuwe partner, weer een nieuwe baan, weer een andere leefomgeving. Zolang je beweegt ben je veilig en kan niemand je pijn doen.

Trauma en emoties

Soms ook ben je argwanend. Lijkt het allemaal goed te gaan, maar durf je niet te genieten, niet erop te vertrouwen dat het goed is. Simpelweg omdat jouw oude patroon je vertelt dat je toch niet goed genoeg bent en geluk voor jou niet is weggelegd.

Je komt niet meer in opstand, bent gelaten en hebt gebrek aan energie en motivatie. Je bent niet vooruit te branden of verdooft jouw pijn in een verslaving. Het is immers zinloos in verzet te gaan, zoals je dat als kind al zo goed wist.

We willen onszelf liever niet als slachtoffer van trauma zien. We willen niet zien dat ook wij als volwassenen (onbewust) traumatische situaties en omstandigheden hebben meegemaakt.

Zelfmedicatie en zelfbeschadiging is soms de enige manier om jezelf te beschermen tegen de overweldigende emoties die met trauma gepaard gaan. Ook uitstelgedrag, perfectionisme, onzekerheid, angsten, depressie, zijn hele logische reacties vanuit het stressresponssysteem.