Trauma

Mensen zijn “kuddedieren”. Wij hebben een diep ingewortelde behoefte om ergens bij te horen. Als dat vanwege ons trauma niet lukt dan kunnen we niet anders dan onze overlevingsstrategie (onbewust) in te zetten. En daar gaat het vaak mis.

Als je jezelf gaat beschermen tegen de pijn van afwijzing en je jezelf gaat wijsmaken dat je anderen niet nodig hebt, loop je de kans om in een vecht-of vluchtpatroon te komen. Door dit patroon wordt het moeilijk om relaties aan te gaan en te behouden. 

Onbewust weet je niet beter dan dat de ene keer de ander wel te vertrouwen is en de andere keer niet. Dit resulteert in een relatie van duwen en afstoten. Vaak hebben de volwassenen die in dergelijke relatie zijn veel bevestiging nodig van hun partner. 

Er is geen goed of fout

De ontstane patronen zijn niet goed of fout. Het is een overlevingsstrategie die ooit eens de allerbeste strategie was om op dat moment te kunnen overleven. 

Het stressrespons systeem dat is ontwikkeld, is diep ingebed in het limbisch systeem en het reptielenbrein. Het gedeelte van het brein waar geen taal is. Dat betekent dat praten over het trauma niet de oplossing biedt. Een herbeleving van de gebeurtenis, voor zover deze nog goed in het geheugen ligt, kan de gevoelens van stress weer volledig oproepen met het verschil dat de gebeurtenis zelf een afgebakend moment betrof en de herbeleving net zolang kan duren als de toehoorder tijd heeft.

Het vraagt moed en vertrouwen om bij strubbelingen als eerste naar jezelf te kijken.